De Lodge ligt prachtig, het is er rustig. Dat heeft dan wel als nadeel dat het centrum ver weg is. In tegenstelling tot in Dushanbe heb ik hier niet het overvolle gevoel, de drukte van al die andere reizigers. Het is echt leuk om anderen te treffen, toch is er een verschil in hoe mensen reizen. De backpackers hebben een totaal andere reisstijl. Met de fietsers is er meer overeenkomst. Toch zie je, dat er groepjes gevormd worden. Het vervoermiddel maakt dus wel degelijk onderscheid. Het reizen is ook langzaamaan veranderd in een treffen met andere gelijkgestemden in plaats van het treffen met de lokale bevolking. Ik hoop toch snel weer wat meer van het laatste mee te maken.

Ik moet even bijkomen. Het was gisteren weer een lange vermoeiende reisdag. Gabor gaat verder, hij heeft een strakke deadline en, nog veel belangrijker, het vooruitzicht zijn vriendin weer te zien, trekt. Hette zit er duidelijk door. Wat een deceptie, weer niet gelukt, de reparatie in Dushanbe… Ik heb het echt met hem te doen. Ook al wordt er van alle kanten hulp aangeboden, hij wil eerst zelf kijken wat er aan de hand is. Er zijn eigenlijk maar twee echte opties: of hij kan het hier repareren, of de motor moet op transport naar Osh, waar we zeker zijn dat er een goede motorgarage is. Met duidelijke tegenzin begint hij aan het sleutelwerk afgewisseld met telefoontjes om raad en om even stoom af te blazen. Ik kan hem helaas alleen maar mentaal bijstaan. Terwijl Hette de meeste tijd door brengt op een van de blauwe stoeltjes onder het raam waar de wifirouter staat en het ontvangst het best is, volgt er voor mij een luie ochtend met laptop en boek. Later in de middag moeten we er toch even uit, even wat eten en nemen we onder aan de straat een busje naar het centrum. Er is een mooi park hier in Khorog met een leuke eetgelegenheid aan het water. Overal zien we mensen op hun paasbest gekleed in lokale kledendracht en wat blijkt: de president komt binnenkort op bezoek. Er wordt elke avond, al sinds een week of twee het gehele welkomst programma doorgenomen.

Ik blijf nog een dag extra, maar wil dan ook wel verder. Ik heb zin om mijn reisritme op te voeren en wat minder dagen ergens te blijven. Het lodge/hostel leven is niet zo mijn ding. Ik wil nog wat inkopen doen en Hette heeft wat spullen nodig, dus ga ik naar het centrum, naar de bazaar, om op zoek te gaan naar een bougiesleutel, touw en boutjes met moertjes. De eerste twee items zijn voor Hette, het laatste kunnen we allebei goed gebruiken. Bij mij is er een schroefje losgetrild van de uitlaatbeschermer. Sowieso geen overbodige luxe om alles maar eens na te kijken. Het is een heel gezoek en ik zie dan ook alle hoeken van de bazaar, maar dit vind ik wel leuk: met een doel op pad gaan. Tot mijn verbazing vind ik alles van het verlanglijstje en kan met voldoening terugkeren naar de Lodge. Later in de middag worden Hette en ik verrast door het bezoek van Fabi, die Denis ook heeft meegenomen. Zijn motor is blijkbaar al weer heel en hij is gisteren gearriveerd om zich weer bij zijn broer Basti en vriend Denis te voegen. Wat fijn voor Hette, ze komen hem helpen. En met succes! De filter wordt weer terug geplaatst en meteen loopt de motor weer. Het oorspronkelijk euvel is hiermee nog steeds niet opgelost, daarvoor moet er echt een originele brandstofpomp in met nieuw filter, maar hij loopt! Nu is de kans dat Hette naar Osh kan rijden weer binnen bereik.

De drie Duitsers vertrekken ook morgen, maar via de noord route. Jammer, Ik had graag met ze meegereden, maar wil echt de Wakhan vallei in. Dat was al meteen mijn doel toen ik van de Pamir Highway hoorde. Ik zal dus alleen moeten gaan. Gelukkig verblijft er een Israelier die een 4×4 heeft gehuurd in Kirgizië met gids, die ik in Dushanbe ook al heb getroffen. Zij gaan morgen ook via de zuidelijke route naar Murghab. Dat is een goed gevoel.

Ik wil op tijd weg om redelijk vroeg bij de hotsprings aan te komen net voor Vrang. Bibi Fatima. Mijn plan is om daar te gaan kamperen. Lijkt mij wel wat, zo’n heerlijk badje naast de deur! Om 08:00u rij ik de poort uit de zanderige weg af naar beneden richting hoofdstraat. Daar wacht mij een verrassing: ik word tegengehouden door een groepje politieagenten en mag niet verder. Alles is geblokkeerd vanwege de komst van de president. WTF! Om 11:00u is alles weer vrij krijg ik te horen… Er zit niks anders op dan weer terug te gaan. Dat maar een uitgebreid ontbijt. Poging twee om 11:00u lijkt weer op een mislukking uit te lopen, maar dit keer laat ik mij niet wegsturen. Ik zou nu pas om 16:00u weg mogen. Er wordt gebeld en ja hoor, ik mag er door. Ik hoef maar een klein stukje over de hoofdweg omdat ik linksaf de vallei in ga.

Vrijwel direct na het uitrijden van Khorog kom ik weer bij de rivier terecht. Het is een heel raar idee om te weten dat Afganistan aan de andere kant van deze rivier ligt. Maar een paar meter verder. Sinds Kalai Khum rij ik al langs deze grensrivier en het blijft bijzonder. In Khorog is er een grensovergang en een Afgaanse bazaar, die helaas vanwege het president bezoek gesloten was de afgelopen dagen. In het traject van Kalai Khum naar Khorog en nu ook hier zie ik regelmatig motorrijders aan de andere kant van de rivier. Duidelijk lokale rijders. De wegen zien er zanderig uit en ik ben dan ook alleen daarom al blij dat ik aan deze kant rij. In de Lodge heb ik de meest uiteenlopende verhalen gehoord over Afganistan. Een ding is zeker: Het deel van Afganistan wat hier aan de rivier grenst is duidelijk de betere kant, hoewel dat niet betekent dat er geen taliban activiteit is. De taliban schijnt (dit is ook maar horen zeggen) zo af en toe uit hun schuilplaatsen vandaan te komen om geld en eten te halen in de dorpen, waar blijkbaar een soort gedoogbeleid heerst. Een raar idee hoor.

Het landschap is weer prachtig en ik geniet met volle teugen. Wel valt het mij op dat ik geen kip tegen kom. Hoe verder ik rij, hoe verlatener het wordt. Ik weet mij gelukkig zeker van de 4×4 van de Israëliër en zijn gids achter mij. Nog geen vijftig kilometer na vertrek kom ik bij een politiepost. De mannen begroeten mij vol enthousiasme en ik mag snel weer verder. Echter, een paar honderd meter na de post komt er weer dat rare gevoel. Nee toch he, niet weer een lekke band… Toch wel dus. Hij staat nog niet helemaal plat, dus ik besluit slim te zijn en terug te rijden naar de post. Daar is niet alleen schaduw, maar ook een hoog gehalte aan testosteron aanwezig J. Ik begin mijn reparatieactiviteiten natuurlijk zelf, haal mijn gereedschap uit de voor tas en ontdoe de achterkant van mijn grote Ortlieb. Nu wordt het tijd om de truc met de ijzeren stang, die ik in Dushanbe heb gescoord, uit te proberen. Ik ben benieuw. Ik heb er toch wel hulp voor nodig. Iemand moet de motor ‘over’ de zijstandaard omhoog wippen om de stang aan de andere kant te plaatsen. De politiemannen snellen toe en een van hen weet goed raad met lekke banden. Al heel snel wordt het aanwezige testosteron nuttig ingezet. Het gaatje is maar klein, weer het gevolg van een metaalsplinter en kan gemakkelijk geplakt worden. Blijkbaar krijg ik alleen zoiets als ik alleen onderweg ben!

Ik ga verder de vallei in, het landschap rond de rivier veranderd continue van kleur. Het valt mij op dat het aan de Afgaanse zijde opvallend groen is. Dat is het hier ook hoor zo af en toe. Al met al blijft het een zanderige toestand. En zo ook de weg, gelukkig van het harde soort en maar heel af en toe moet is toch even door wat mul zand. Als ik in een dorpje een plek vind om te eten, arriveren daar niet veel later de Israëliër met gids en nog twee andere reizigers die ik al heb leren kennen in Dushanbe en later ook Khorog. Leuk! Nog steeds is het opvallend rustig onderweg. De lachman, een soort groente soep met iets van spaghetti er in, heeft weer heerlijk gesmaakt. Wel grappig om dit gerecht hier tegen te komen. Het lijkt verrassend veel op Tukpa, een gerecht wat in Nepal en India in de bergen veel gegeten wordt.

 

Na een bezoekje aan de WC, een hokje buiten met een gat in de vloer en een paar planken er over, ga ik weer verder. De 4×4 maakt ook aanstalten om te vertrekken. Het is inmiddels toch al wel laat aan het worden en ik wil het nog redden naar de hotsprings. Een kilometer of vijftien voor de afslag naar mijn einddoel van vandaag verandert het wegdek: ribbels en best wel een dikke laag grind. Echt vreselijk om door te rijden, vind ik dan. De motor kan moeilijk koers houden en zwabbert onder mij heen en weer. Het is net alsof je de controle verliest. Ik haat dit. Dan komt de zijstraat naar bibi Fatima, een klim van acht kilometer. Gelukkig geen grind meer, maar de weg is behoorlijk zanderig zo hier en daar, en smal en stijl met bochtjes. Een uitdaging dus. Heb ik geen enkel probleem mee, mits mijn tegenstanders zich een beetje netjes gedragen. Ik red het zonder al te veel moeite naar de hotsprings, maar ben wel een beetje teleurgesteld over wat ik er aan tref. Ik had gehoopt op een mooie kampeergelegenheid, denk aan een stukje vlak land wat afgelegen van de weg, maar niks daarvan is te vinden. Het hotel spreekt mij om de een of andere redenen niet aan. Ik ga dus maar kijken in een er naast gelegen homestay. Daar tref ik alleen mannen, geen enkele gast en in de kamer die ik krijg toebedeeld, ligt al een man te slapen. Hij zou daar weggaan, maar ik heb geen prettig gevoel bij dit alles. Wat nu! Het is inmiddels al 18:00 en over twee uur is het echt donker. Ik moet kiezen: hier blijven of naar beneden rijden naar Vrang en daar iets zoeken. Ik kies voor het laatste, maar besluit toch eventjes de hotsprings in te gaan. EN dat blijkt geen slechte keuze. Het is echt een ervaring. Het water is heerlijk, misschien eerder wat te warm. Er zijn twee baden, overdekt, strikt gescheiden van elkaar en ik zit dan ook met twee oudere dames en twee jonge dames in het bad. Dit mag hier geheel ontkleed zowaar! Tien minuten houd ik het vol, dan begint het warm te worden. Ik moet nog een stuk rijden, dus het is ook wel goed zo.

Ik zie op tegen het stuk naar Vrang over de hoofdweg. Die grind en wasbordweg is echt niet mijn ding en ik baal echt dat ik weer niet kamperen kan! Mijn humeur is niet bepaald vrolijk te noemen. De weg naar beneden vind ik nog wel leuk, maar dan is het echt voorbij met de pret. Ook wordt het al donker. Ik ben dan ook blij als ik de eerste huizen van Vrang zie staan en mijn Garmin daar een waypoint met guesthouse weet te vinden. Bij navraag mag ik twintig dollar voor een nacht betalen, echt te gek! Dat ga ik niet doen en rij door. Nu baal ik nog meer. Vlak voor de dorpskern van Vrang kom ik Tim, een Amerikaan en zijn nieuw verworven Duitse vriendin voor even tegen. Zij zijn gisteren vertrokken en rijden een rondje noord route heen, zuid route terug naar Khorog. Dat is even een opsteker. Ook zij zoeken een slaapplek en gaan naar de hot springs. Ik vraag nog even aan Tim hoe de weg is op de pas die ik morgen ga rijden, met de opmerking dat ik het hier niet bepaald aangenaam rijden vind, waarop hij antwoord dat het nog veel erger wordt! Dat had ik even niet willen horen…

We rijden verder ieder zijns weegs en een paar minuten laten sta ik in Vrang. Meteen aan de linkerkant van de weg staat een groot groen huis, waarvan ik het vermoeden heb, dat dit wel eens een guesthouse zou kunnen zijn. Nu is het volgens mij zo dat iedereen opeens een guesthouse heeft als je om een slaapplaats vraagt. De jongeman laat mij de kamer zien waar ik kan slapen. Op zich prima zij het niet dat er behoorlijk wordt verbouwd. De rest is dus een zooitje, maar ik accepteer het toch. Inmiddels is het donker en ik ben het zat, zit er door. Er moet nog even elektriciteit aangesloten worden en een peertje in de lamp gedraaid en dan is de kamer beslaapbaar. Eten wordt ook geregeld. Speciaal voor mij wordt het restaurantje op de onderste verdieping opengemaakt en krijg ik brood met gebakken ei en worst opgediend. Prima hoor. Inmiddels is het halve dorp uitgerukt waarvan er een persoon wat gebrekkig Engels spreekt. Hij heeft dan ook de eer om van allerlei vragen te vertalen. De mannen willen allemaal wel met mij trouwen komt er uit, nou ik niet met hun! Toch hebben we wel een leuke conversatie en moeten af en toe hartelijk lachen om enkele misverstanden. Het enige wat mij nog niet bevalt is de plek waar mijn motor staat en dat vinden de mannen ook. Naast het huis staat een container, waar alle bouwmaterialen instaan en er wordt aangeboden om mijn motor daar in te zetten. Dat is nog heel gejouw. Het is krap en we moeten hem er echt intillen. Er wordt meteen afgesproken om de motor morgenochtend om 07:00u er weer uit te halen. Het slot gaat er op en ik ga mijn bed opzoeken, de gammele trap omhoog oplopend.

Als ik ’s morgens om een uur of zes wakker wordt en nog even wil nadoezelen, gaat opeens om 06:30 de kamerdeur open en kijkt de jongeman plotseling naar binnen. Wat denkt hij wel niet! En dat laat ik dan ook direct merken. Mijn humeur is nu echt beneden het nulpunt. Snel kleed ik mij aan en ga naar beneden. Ik zie op tegen de rit van vandaag na de beangstigende woorden van Tim, de weg is echt niet leuk om te rijden en nu dit weer!

Gelukkig is mijn motor snel uit de container en ben ik binnen no time weer onderweg. Het is dan 07:00u. Iets verderop schijn ik te kunnen tanken, volgens de waypoints van Walter en dat klopt dan ook: tanken uit een vat met trechter. Weer vol met benzine en zeker van het behalen van mijn eind doel: Murghab, ga ik licht depressief verder met mijn tocht. Weer is er niemand te bekennen. Geen enkele tegenligger niks. Straks ga ik de pas op en wat dan? Ik kom in Langar, het laatste dorp voor de pas, gelukkig houdt hier de grindweg op en wordt weer normaal verhard zand met wat steentjes. Dat is een enorme opluchting. De weg naar de pas komt in zicht. Ziet er helemaal niet zo angstaanjagend uit. Het is wel degelijk uitdagend, maar in ieder geval geen grind meer. Dit vind ik niet erg. Toch blijft dat gevoel van onvrede. Er is echt geen kip te bekennen. Als ik even stil sta om foto’s te maken van de prachtige omgeving, zie ik plotseling een motorrijder mijn kant op komen, ook op weg richting Murghab. Yeahhh denk ik, ik ben niet meer alleen. En dat ben ik zeker niet! Hij blijkt niet alleen Nederlander te zijn, maar maakt ook nog eens deel uit van een groep van acht mannen die een georganiseerde reis maken. Er is zelfs een volgauto! Hij en een mede BMW 1200 GSer zijn de koprijders, de rest volgt op grote afstand. Mijn dag kan niet meer stuk! Maakt niet uit wat er gebeurt, ik word wel gered! Wat een verschil dat maakt zeg. Opeens rij ik zingend genietend de pas op alsof het niks is. Boven aangekomen, ik ben dan op meer dan 4600meter hoogte, zet ik de motor aan de kan en ga foto’s maken. Poe wat gaat dat zwaar. Ik voel het goed die hoogte. Stapje voor stapje bereik ik het uitzichtpunt. O, wat is het hier mooi!

 

Aan de andere kant van de pas hetzelfde prachtige uitzicht. Hier kom ik tot twee keer toe ook fietsers tegen. Altijd leuk. Ik stop altijd en maak een praatje. We zijn voor elkaar een soort van neusbulletin en geven informatie door over het traject en de mensen die we zijn tegengekomen.

Deze kant blijkt vlot op te schieten en voor dat ik het weet sta ik al op de kruising met de noord route. Van Denis weet ik dat er net na de kruising een dorpje komt met eetgelegenheid, daar verheug ik mij al op. De weg erheen is heerlijk. Nog steeds omringt door geweldige uitzichten en zowaar redelijk goed asfalt. Ook wel even lekker tussendoor. Het duurt niet lang of ik bereik Alichur. Echt een geweldig mooie plek! Als ik de brug over de rivier op rij, zet ik mijn motor aan de kant en pak de camera. De rivier is al mooi, maar er komt toevallig ook een hele schaapskudde mijn kant op gelopen en een kudden yaks. Ze zijn nog niet weg of ik zie twee dorpsbewoners de brug op lopen ieder met een grote zak met gedroogde koeienstront op hu nek. Dat wordt hier gebuikt om mee te stoken. ’s Winters voor de kachel en het hle jaar door voor het fornuis. Het blijkt een jong echtpaar te zijn waarvan de vrouw drie woorden Engels spreekt. Ze is dol enthousiast en als ik vraag waar ik iets kan eten, word ik spontaan bij hun thuis uitgenodigd. Ik voel mij nog blijer als dat ik sinds de ontmoeting met de motorrijder vanmorgen al ben.

Nog geen kwartier later zit/ lig hang hoe je het ook maar noemt ik aan de tafel en word voorzin van brood. Even later komt er een bord met gefrituurde kleine visjes bij. Het smaakt heerlijk. Ik ben nog maar net met mijn maaltijd begonnen als ik het geluid van motoren hoor. Ze zijn wel heel dichtbij. En ja hoor, als ik naar buiten loop, zie ik daar de drie Duitsers staan. Ook zij worden uitgenodigd en daar zitten we dan met zijn vieren te genieten van de heerlijke visjes. Als de schalen op zijn en onze buiken behoorlijk vol, mogen we nog niet weg. Er volgt nog een bord met een soort van deegwaar met groente. Echt super lekker maar ik knap bijna. Na een paar hapjes moet ik het opgeven. We mogen blijven slapen, maar we willen alle vier nog een stukje rijden. Ik ga tot Murghab, de mannen willen eigenlijk nog een stukje door. Ze zijn ook pas net onderweg. Ik ben verbaasd ze tegen te komen en had ze voor mij verwacht. De reden blijkt minder leuk: ze zijn hun drone kwijtgeraakt nadat ze toch nog ruim vier uur gezicht hebben. Dat met het verschil in vertrektijd, maakt dat ik hun nu tegenkom. Ik geniet echt van hun gezelschap. Leeftijd en geslacht blijkt weg te vallen.

 

Het is leuk ok weer eens met anderen mee te rijden. Fabi, Basti en Denis (Threesome with Twins) reizen al jaren samen en dat merk je ook. Ze hebben een strakke taakverdeling. Basti maakt de foto’s, Fabi filmt en Denis doet de hand en spandiensten. Basti rijdt meestal voorop heb ik gemerkt. Als we bijna in Murghab aankomen, doemt er een mooie kloof op aan de linkerkant van de weg. Basti stopt, rijdt van de weg af richting de kloof en de rest volgt, waarbij ze bijna met militaire precisie hun motoren parkeren aan de rand. Een fotosessie volgt.

Onderweg blijken Fabi en Denis twee go pro camera’s weg gezet waar wij dan op de terugweg ook weer volgens ‘protocol’ langs moeten rijden. Dat heb ik nou nog nooit gedaan met mijn go pro. Ik neem er de tijd niet voor. Wel een nadeel van alleen reizen. Zij kunnen de taken verdelen, ik moet al deze handelingen dan zelf doen en dat neemt echt veel tijd in beslag. Na de fotoshoot volgt de filmopname en rijden we verder richting Murghab, wat tien kilometer verderop ligt. Hier moet ik kiezen: of toch met ze mee, wel heel verleidelijk, of hier blijven. En waar zal ik dan overnachten. In het hotel of een van de guesthouses. Murghab is de belangrijkste plaats hier in de regio, maar zo ziet het er niet uit. Een paar huizen, nauwelijks stroomvoorziening en echt winkels tref je er niet aan. Benzine tanken we weer uit dit keer een heel groot vat. We worden bediend door een zeer goed Engels sprekende jongeman, die hier vakantiewerk doet. Hij studeert normaliter. Het is wel grappig hoe hij de ‘grootsheid’ van dit plaatsje beschrijft: als je continu elektriciteit wilt dan kan ik je het hotel aanraden, anders zijn de guesthouses een goede optie. Deze om de hoek misschien het meest, alhoewel er is er net een geopend, misschien ook wel leuk. Hmm, die blijkt toch nog dicht te zijn volgt er na 2 minuten.

Hoewel de mannen aandringen, besluit ik hier te blijven. Het is 16:30 en ik ben moe. Met toch wel een beetje weemoed neem ik afscheid. We hebben afgesproken dat we elkaar bij de volgende ontmoeting letterlijk met open armen ontvangen.

Ik check het guesthouse en daar blijk ik de enige gast te zijn. Het is ook nog eens best prijzig. Toch maar ook nog het hotel checken. Dat blijkt net zo duur te zijn! Dan blijf ik daar. Het Nederlandse reisgezelschap blijkt hier ook te zitten en, geheel tot mijn verrassing, ook de Israëliër en de gids, waarvan de laatste mij met een knuffel begroet. Hoe leuk is dat! In Khorog hebben we een tijdje met elkaar zitten praten en dan ontstaat er toch wel een band.

Voor het eerst wordt het weer koud ’s avonds en moet ik een jasje aantrekken, wat zal ik lekker slapen! Na een heerlijke maaltijd en goed gezelschap lukt dat dan ook prima en ik verheug mij dan ook al de volgende dag op het korte ritje wat ik voor vandaag heb gepland. Ik wil eindelijk gaan kamperen aan het meer van Karakul. Ik ga dan ook relatief laat weg. Op de een of andere manier valt het mij zwaar om weg te gaan. Er staan mij twee eenzame dagen voor de boeg, althans zo voelt het. Het zal gedeeltelijk wel door de hoogte komen maar ik ben behoorlijk emotioneel, voel mij verloren. Raar toch. Gelukkig word ik afgeleid door de mooie omgeving.

Rond het middaguur komt het meer in zicht. Mijn hart gaat weer open. O, wat is dit mooi. Een knalblauw meer omringt door bergtoppen met sneeuw. Misschien een cliché omschrijving, want dit soort uitzichten heb je eigenlijk overal in de bergen, maar ten eerste blijft dat voor mij sowieso een prachtig gezicht en ten tweede valt het moeilijk te omschrijven hoe de omliggende factoren zo’n uitzicht beïnvloeden. Het desolate aan deze omgeving, de overwinning om hier te zijn, de rust en stilte om mij heen. Dit is duidelijk weer een fotomomentje. Ik neem er uitgebreid de tijd voor.

Het is nog vijf kilometer te gaan naar mijn eindbestemming voor vandaag. Een raar gevoel. Ga ik hier echt overnachten in mijn tent? Maar even kijken hoe het dorpje er uit ziet en of ik een mooi plekje kan vinden. Nog geen paar honderd meter verder zie ik een vrouw op de weg lopen in mijn richting. Alhoewel ze ver weg is, begrijp ik vrij snel dat ze niet tot de lokale bevolking behoord. Het blijkt een Engelse backpackster te zijn, die ik in Dushanbe heb ontmoet en die nu met de Israëliër meereist. Wat blijkt: ze zijn van de weg af naar het meer gereden en zitten vast in de modder. Zij is hulp gaan halen in het dorp en is op de terug weg, nog een heel stuk. Als hoogste uitzondering laat ik haar achter op mijn tas plaatsnemen en rij terug naar de plek waar ze het snelst weer bij de auto kan komen. Inmiddels is daar een andere auto bij gekomen. Hulp is gearriveerd. Onderweg vertelt ze mij, dat ze door de drie Duitsers naar het dorp is gebracht. Die zitten nu in een restaurant te lunchen. ‘Yeahhhh’, denk ik, daar ga ik heen! In het dorp zie ik al snel de drie motoren staan en lig in een deuk als de mannen naar buiten komen rennen met hun armen uitgespreid. Een mooier ontvangst kan je je niet wensen!

En dit keer kunnen ze mij wel overtuigen om mee te rijden. Mijn kampeerplannen aan het water vallen er figuurlijk in; Ik ga mee de grens over naar Kirgizië.