Net terug uit Oostenrijk, nog niet geheel bekomen van de treinreis met 7 keer overstappen met zware koffer en het gas gaat er al weer vol op. Er is zo op het laatste moment nog veel te doen, alhoewel de relativiteit van voorbereiden ook wel begint in te dalen. Er zijn mensen die alles tot op de puntjes geregeld willen hebben en mensen die gewoon in een middag hun motor oppakken en wegrijden. Ik neig iets meer naar het regelen, maar zo aan het einde van de voorbereidingstijd kan/moet ik toch ook loslaten.
Een paar dingen ‘moeten’ nog wel: de motor gaat nog een keer naar Bas en David (Hyperpro) voor een servicebeurt van de voorvering en natuurlijk ook om nog wat laatste tips mee te krijgen van deze welbereisde en super technische mannen. Ook heb ik nog een paar dingen nodig, vind ik. Al die tijd in Oostenrijk heb ik na kunnen denken wat ik mee neem, heb van alles uitgezocht, ben het een en ander tegengekomen op mijn zoektocht naar het hoogstnoodzakelijke. En al die tijd heb ik mij kunnen bedwingen om niet gelijk alles te kopen. Nu ik terug ben in Nederland en nog maar twee weekjes voor mij heb, komt de rush en kom ik in (koop)-actie. Het geld vliegt de deur uit. Een tarp, een goed mes, bijltje. Dat bijltje wilde ik eerst niet kopen omdat ik vind dat alles wat ik koop aan ‘gadgets’, minimaal een dubbelfunctie moet hebben en dat zag ik niet zo met een bijltje. Totdat Bas vertelde dat het een uiterst nuttig artikel vindt omdat je ook nog eens met de achterkant van de bijl je haringen de grond in kan meppen. Dubbelfunctie gecreëerd en nog beter: de hamer kan thuis blijven!
Een ander praktisch ding wat ik op een van mijn zoektochten naar een goed pak ben tegen gekomen is een thermosfles met brede opening waar meteen een pannetje omheen zit (Stanley food jar). Past binnen de vereisten van de dubbelfunctie, maar ik vond het toch nog wel duur. Wel was ik meteen zo ‘verliefd’ op deze mooie gadget dat ik foto’s heb gemaakt met mijn mobiel en die geheel vergeten ben weer in mij jaszak te stoppen. Die heb ik dan ook laten liggen in de motorzaak, wat mij een extra treinreis opleverde van 1,5 uur enkele reis. Ik kan dat ding echter niet uit mijn hoofd zetten en besluit het te bestellen, op het laatste moment. Dat is gelukt, maar wel in 3 pogingen! Ook nog een Camelbak unbottle van 3 liter aangeschaft en een thermolite binnenslaapzak van Sea to Summit. Alles komt nog net op tijd binnen. Het regent pakjes. Het was sowieso een feest om thuis te komen, niet alleen vanwege het weerzien met familie en vrienden maar ook vanwege alle pakjes die op mij lagen te wachten. Een resultaat van mijn inkoopacties op afstand. Wat mijn inkopen betreft ben ik wel blij dat ik toevallig ook nog jarig was bij thuiskomst en het een en ander kan wegschrijven als verjaardagscadeau. Zo kreeg ik een fantastische Leatherman en de thermosfles is ook afgeschreven als verjaardagscadeau.
Mijn zelfgemaakte voortassen zijn ook nog niet helemaal af. Het wordt nog een dagje achter de naaimachine voordat ik ze eindelijk op de motor kan binden. De dag erna is de eerste test met de tassen onderweg naar Hyperpro. Wel even wennen. Ik weet nu al dat dit prototype nummer één is en dat er zeker nog een update gaat volgen.
De dag van vertrek nadert. Ik ben tot nu toe bijna elke minuut met de voorbereidingen bezig geweest. Het enige wat echt nog een probleem is, zijn de laatste visa. Turkmenistan was een drama. De aanvraag heeft bijna 5 weken geduurd, maar bij elk nadeel zit een voordeel: wij kregen tenminste nog een stempel in ons paspoort, ieder ander, die nog een aanvraag wilde indienen kon meteen rechtsomkeer. Hierdoor kwam wel mijn/onze planning in gevaar. Het gehele visum traject heb ik samen gedaan met Hette (Rienstra), die net als ik via de Pamir Highway naar Mongolië gaat. Wel handig hoor. Het visumbureau (Visumplus) is trouwens ook een echte aanrader: super service en schappelijke prijzen. Wel even wat anders dan het vorige (M&M) visumtraject. Hette en ik zijn van plan een stukje samen rijden: Iran en Turkmenistan. Daarvoor en daarna hebben we een dusdanig ander reisritme, dat we elk ons weegs gaan.
De visa zijn ook dit keer weer een struikelblok. Op woensdag 4 mei kunnen de paspoorten opgehaald worden bij de Russische ambassade. Dat doe ik, waarna ik meteen doorrij naar Breda, waar het Mongoolse consulaat zit. Ik heb inmiddels alles in werking gesteld om de afhandeling daar zo snel mogelijk te laten verlopen. Het is dan ook zo gepiept. Nu Iran nog. Ik krijg er de meest vreselijke flashbacks van. Weer Iran wat de hekkensluiter is. De ambassade is dicht op woensdag en donderdag, vandaar ook de omweg om eerst Mongolië te regelen. Het vertrek op donderdag, Hemelvaartsdag en Bevrijdingsdag tegelijkertijd gaat definitief niet door. Ik vond de symboliek wel mooi. Voor vrijdag heb ik met Hette al om 09:00uur afgesproken bij de ambassade van Iran in Den Haag.
Maar eerst afscheid nemen. Toch wel echt het meest vervelende van reizen. Van mijn broer Roel, schoonzus Irma, Joost en Daan heb ik afgelopen weekend al afscheid genomen. Het is vakantietijd en daar maken ze dan ook gebruik van. Dan alle andere lieve vrienden en tot slot mijn ouders, waar ik de afgelopen twee weken heb doorgebracht. Het valt mij zwaar. Mijn vader wordt tachtig in oktober en mijn moeder iets daarvoor achtenzeventig. Ze zijn nog super actief, maar toch…
Vrijdag zes mei om 07:30uur vertrek ik dan richting Den Haag. Als ik de Duinweg in sla waar de Iraanse ambassade is, zie ik Hette achter mij verschijnen. Wat een timing! We parkeren de motoren, nemen onze kostbaarheden mee en schrikken als we de ambassade binnenlopen. Het is er al bom vol (misschien niet echt een optimaal woordgebruik 😉 ). Snel een nummertje trekken en dan ploffen we achterin het zaaltje neer. Eigenlijk worden de visa voor niet Iraniërs pas vanaf 14:00 uur verstrekt, maar wij doen een gok. Je weet maar nooit. We hebben nummer driehonderdtwintig, wat betekent dat we als twintigste aan de beurt zijn.
Ik heb, wetende dat dit nog wel eens lang zou kunnen duren, een afspraak met Marike Blokland (Matigra). Een mede motorrijdster, heeft ook een BMW X Challenge. Ze woont in de buurt, een leuke gelegenheid om elkaar nog even te zien en zo kan zij gelijk een interview afnemen voor studie en blogdoeleinden. Het onderwerp: natuurlijk mijn reis, maar in het teken van ‘vrijheid’, een beladen begrip. Zeker gezien de locatie waar we we bevinden.
In de Iraanse ambassade voel ik direct bij binnenkomst de sfeer van het land. Toch vreemd zo midden in een Haagse straat. Ik doe dan ook al snel mijn buff op als hoofddoek, zoals ik dat destijds ook altijd gedaan heb als ik van de motor stapte. Na het interview met Marike heb ik eindelijk tijd om de sfeer op mij in te laten werken. Allemaal vriendelijk lachende mensen die snel bereid zijn tot een gesprek. Als Hette en ik vertellen wat we van plan zijn komt er gelijk een lawine van vragen op ons af.
Eindelijk zijn we aan de beurt. We hebben bijna twee uur moeten wachten. Bij het loket wacht ons de onaangename, maar wel bekende mededeling, dat we toch echt tot vanmiddag moeten wachten. Na aandringen wordt geeft de man aan, dat het echt niet kan omdat de desbetreffende persoon pas om 13:00uur aanwezig is. Ha, denk ik meteen, dat is in ieder geval een uurtje vroeger. Hette en ik besluiten naar een park om de hoek te rijden en daar te wachten tot 13:00u. Het is heerlijk weer. Ik voel mij dan ook meteen in vakantiestemming als ik daar heerlijk in het gras mijn door mijn moeder gesmeerde boterhammetjes opeet.
Bij terugkomst in de ambassade hebben we het geluk dat we het hek door kunnen komen, omdat er net iemand uit gaat, maar we worden met strenge hand tegengehouden om naar binnen te gaan. Er mag na twaalf uur niemand meer naar binnen. Het is daar nog steeds druk. De mensen van vanmorgen staan in de rij. Daar staan we dan, buiten op het pad naar de ingang. Een pad wat aan alle kanten, ook van boven wordt afgeschermd met hekwerk. Voor de ambassade staat een politiepost, zo’n witte container een meter boven de grond. Toch heb ik geen beklemmend gevoel. We staan op het pad met een aantal nog wachtenden van de ochtendlichting, allemaal vrouwen. Hun mannen staan binnen in de rij. De vrouwen komen van oorsprong uit verschillende delen van Iran en door mijn toch wel kritische vragen (over vrijheid) ontstaat er een geanimeerd gesprek. Ik zie dat Hette ook wordt aangestoken door deze interessante interactie. Dit is een mooi cadeautje zo wachtend op ons definitieve vertrek naar hun land.
Buiten de hekken verzamelen zich steeds meer mensen. Wij blij! We zijn als eerste aan de beurt. En zo is het dan ook als het nummertjesapparaat eindelijk de keuze ‘visumaanvraag’ in een leesbaar handschrift aangeeft. Nummer 401!
De aanvraag gaat verbazend snel. Wel moeten we toch nog twee uur op onze paspoorten wachten omdat het vandaag zo uitzonderlijk druk is. Naar het park dan maar weer.
Als we terugkomen, hoeven we niet meer erg lang te wachten voordat er een man verschijnt, al zwaaiend met onze paspoorten. Ik kan het niet laten, ik spring op en roep joepie!!! De man lacht, ik bedank hem en zijn vrouwelijke collega en daar gaan we dan.
Achter elkaar rijden we Den Haag richting Eindhoven waar Marika (mijn M&M reismaatje) op ons staat te wachten. Ze wilde zo graag mee om nog 1 weekendje samen te delen. We zijn nog net voor het Prins Clausplein als mijn telefoon gaat. De avond ervoor heb ik toch maar mijn Sena setje in mijn nieuwe helm gebouwd voor ‘je weet maar nooit’. Toevallig heb ik hem bij vertrek bij de ambassade ook aangezet. Niet voor niks blijkt. De man van de ambassade aan de lijn: of we even willen controleren of we alle stempels wel hebben gekregen. Het moeten er twee zij een blauwe en een groene. Ik sein naar Hette en we zetten onze motoren stil op de vluchtstrook. EN ja hoor, het blauwe stempeltje ontbreekt. Terug dus maar weer.
Als allerlaatste verlaten we uiteindelijk de ambassade… Sommige spreekwoorden kunnen mij echt gestolen worden (vele eersten zullen de laatsten zijn)!
In Eindhoven sluit Marika aan. Het wordt een vreemde rit. Het is natuurlijk al erg laat, we hebben dan nog vierhonderd kilometer voor de boeg, zijn moe. Mijn Garmin doet raar en valt soms uit, mijn extra tank loopt niet door. Ik moet stoppen om de tankdop er even af te halen om het vacuüm te doorbreken. Door deze actie blijkt dat ik de dop niet goed terug gezet heb en verlies hem ongemerkt. Ik ben ook niet helemaal blij met mijn voortassen. Daar ga ikz eker nog wat mee doen deze reis. Het gaat wel hoor, maar het wordt en leuk projectje.
Dan eindelijk om bijna 23:00uur komen we aan in Primmtal. Als ik in het pikkedonker de camping op rijd een gravel pad op ga ik dik twijfelen aan mijn motorkeus. Hij stuurt voor geen meter over die steentjes! Het lijkt wel of ik twee lekke banden heb. Er doemt een gekleurde circusachtige tent op uit het donker en vrijwel meteen loopt er een man op ons af. Het blijkt Jens te zijn, de organisator van het hele gebeuren. De camping, of eigenlijk het deel wat voor ons is gereserveerd is, staat bommetje vol. IN het donker is het lastig een plekje te vinden voor mijn tipi, maar dan wordt ik opeens op mijn schouder getikt. Het is Tanja, een van de GS Girls die ik in September vorig jaar bij het GS Girls EU treffen heb ontmoet. Bij haar is nog plek. En zo bouwen Marika en ik de tipi op en weten niet hoe snel we ons bed in orde moeten maken. Wat ben ik moe zeg. Gelukkig toch nog een meevaller vandaag: het gravel pad blijkt de oorzaak te zijn van het rare stuurgedrag van mijn X. Iedereen heeft er last van gehad.
Wat een dag. Als een blok val ik in slaap.
Zaterdag. Eindelijk uitslapen! Niet dat dat echt lukt. Ik ben onrustig, niet bepaald de gezelligste vandaag. De vermoeidheid van al het regelwerk en het afscheid hakken er flink in. Ik heb besloten toch een grotere ortlieb tas aan te schaffen. Nee, niet omdat ik dan nog meer mee kan nemen, maar omdat ik dan alle losse tasjes kwijt ben. Het pakt denk ik ook makkelijker. Met frisse tegenzin besluit ik om naar Louis (motorzaak) te rijden in Kaiserslautern, maar vijfentwintig kilometer verderop. De camping afrijdende ga ik bijna onderuit in een bocht op het gravelpad, maar kan mij staande houden door even een voetje aan de grond te zetten. Hette gaat ook mee, die heeft ook nog wat nodig. Gisteren zijn we in het donker gearriveerd en hebben we niks kunnen zien van wat blijkt een prachtige omgeving. Als we de camping afkomen, rijden we ineens tussen de intens gele glooiende koolzaadvelden. Ik word er weer helemaal blij van. De rest van de dag hebben we, Marika en ik, gewoon helemaal niks gedaan. Heerlijk!
Op zondag vertrekken allen. Wij blijven. Langzaam wordt het leger en leger om ons heen, totdat alleen de camper van Jens, de organisator er nog staat. Zijn vrouw en kinderen zijn gearriveerd en opeens roept hij ons. Of we mee wilden eten. Het restant van het vlees wat voor zaterdagavond was ingekocht moest nog even op. Onder het genot van interessante verhalen gaan er stukken lam, rund en worst naar binnen. Lekker hoor! De avond brengen we door bij twee Engelse stellen die voor één nacht een caravan hebben gehuurd. Weer volgt een uitwisseling van alle reisbelevenissen. Wat heerlijk toch, zo’n weekend met gelijkgestemden.
Nu komt het laatste afscheid van mijn lieve vriendin. Zij gaat terug naar het noorden en ik vertrek naar Zuid. Niet leuk hoor, afscheid nemen. Mijn bagage krijg ik dit keer, ondanks andere tas niet echt lekker gepakt. Ach, dat doe ik morgen wel anders. Ik weet eigenlijk nog niet precies waar ik heen ga. Eerst even een stukje snelweg en dan zoek ik de rust van de landwegen op. Dit is een nieuwe ervaring voor mij. Niks plannen, gewoon richting zuid rijden. Ben benieuwd wat ik er van ga vinden.
Recente reacties